Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Ηλία, που του αρέσει να με πειράζει κάθε φορά που υποστηρίζω εθνική Αγγλίας!
Κανένας και καμμία υποστηρικτής και υποστηρίκτρια της Αγγλίας μόνος του! Είμαι ο Ιστορικός και με το παρόν άρθρο άποψης, θα κάνω ένα coming out που λέμε και στο Λονδίνο, για την αγάπη που έχουμε αρκετοί μη Άγγλοι ανά τον κόσμο, για αυτή τη μαγική εθνική που όσο μας πληγώνει, τόσο μας πορώνει. Και όπως όλοι καταλαβαίνετε, μας πορώνει πολύ γιατί μας πληγώνει και πολύ. Ξέρω ότι θα στεναχωρήσω πολλούς, θα με καταλάβουν λίγοι και θα συμφωνήσουν ακόμα πιο λίγοι, αλλά τι είναι η ζωή αν δεν διαφωνούμε; ΠΑΜΕ!
Υποστηρίζω Αγγλία που λέτε σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, όταν φυσικά δε συμμετέχει η Ελλάδα σε αυτήν. Πράγμα που σημαίνει ότι δυστυχώς στις τελευταίες διοργανώσεις είμαι μόνιμα με την Αγγλία. Το θέμα, είναι γιατί; Είναι losers, έχουν ένα ευρωπαϊκό λιγότερο από την Ελλάδα, δεν θα "έρθει ποτέ σπίτι", θα ξαναδεί τίτλο το 2066 μερικά μόνο από τα σχόλια που θα ακούσει οποιοσδήποτε αγγλόφιλος τολμήσει να πει τι υποστηρίζει σε παρέα μαζεμένη που βλέπει Euro. Μην ανησυχείτε, είμαι εδώ για εσάς για να καταλάβουμε λίγο πολύ όλοι γιατί τους υποστηρίζουμε.
Το 1966 που το ποδόσφαιρο "ήρθε σπίτι", η χώρα που δημιούργησε αυτό το μοναδικό άθλημα κατέκτησε επιτέλους το Μουντιάλ. Βέβαια το 95%, αν όχι το 100% όσων διαβάζουν αυτές τις γραμμές ήμασταν αγέννητοι. Όσοι έχουμε δει Premier League όμως, από το Agueeeeroooooooo πριν κάποια χρόνια στο 97ο λεπτό και το ασύλληπτο εκείνο πρωτάθλημα, μέχρι την παντοδυναμία της Σίτι του σήμερα και της Γιουνάιτεντ-Λίβερπουλ πιο παλιά ξέρουμε καλά τι πάει να πει αγγλικό ποδόσφαιρο. Φυσικά στους συλλόγους, δεν παίζουν μόνο Άγγλοι, εννοείται αυτό, αλλά η κουλτούρα αυτής της χώρας που χαίρεται το ποδόσφαιρο (τα τελευταία χρόνια) είναι απλά... άλλο επίπεδο. David Beckham, Paul Scholes, Frank Lampard, Michael Owen, Wayne Rooney, Alan Shearer και πιο παλιά με Glenn Hoddle, sir Bobby Charlton, Paul Gascoigne Και Gary Lineker είναι μερικά ονόματα που από μόνα τους μπορούν να σε κάνουν να ερωτευτείς τα "τρία λιοντάρια". Τι, όχι; Hary Kane, Bukayo Saka, Phil Foden, Jude Bellingham, Declan Rice και πάρα πολλοί ακόμα. Ούτε τώρα; Αν με αυτά τα ονόματα του παρόντος, του παρελθόντος και του πολύ μακρινού παρελθόντος δεν ανατριχιάσατε, τότε θα ξαναπροσπαθήσω αλλιώς.
<<Πόσους τίτλους έχει η Αγγλία φίλε μου>>, σας ακούω να ρωτάτε. Έναν και καλό μπορώ να απαντήσω, αλλά δεν θα το κάνω. Να μιλήσουμε για το πόσους τίτλους έχασε στο τσακ, για ένα πέναλτι, για μια παράταση, για ένα οφσάιντ; Λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι, με κορυφαία στιγμή το προηγούμενο Euro, όπου μέσα στο Wembley η σαφώς κατώτερη σε όλο το τουρνουά και στο συγκεκριμένο παιχνίδι Ιταλία πήρε τον τίτλο μέσα από τα χέρια της Αγγλίας. Αυτό το τράβηγμα στον Σάκα, σκληρό αλλά επαγγελματικό από τον Μπονούτσι, και αυτό το χαμένο πέναλτι του μικρού -19 χρονών τότε- που στέρησε τον πολυπόθητο τίτλο, τα θυμάμαι ακόμα. Λες και είχε χάσει η Ελλάδα... Losers θα μου πείτε, αλλά δεν είναι έτσι. Είναι λες και ο ποδοσφαιρικός Θεός σκέφτεται: Έχουν το καλύτερο πρωτάθλημα στον πλανήτη, βλέπουν τέτοιο θέαμα κάθε εβδομάδα, θα πάρουν και Euro; Δεν νομίζω. Και με έναν μαγικό τρόπο και πάλι οι λευκές φανέλες είναι με δάκρυα στα μάτια. Ατυχία; Οχι. Ανικανότητα; Όχι; Τότε τι συμβαίνει; Έλα ντε...
"Όσο μας πληγώνει, τόσο μας πορώνει" είπα στην αρχή και είναι λες και όλοι οι απανταχού Άγγλοι ποδοσφαιριστές το έχουν κατά νου και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να το πετύχουν. Η αλήθεια είναι όμως πως το γεγονός ότι παίζουν στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, στα κορυφαία κλάμπς του πλανήτη και στα ωραιότερα γήπεδα δε τους κάνει αυτόματα και νικητές. Είναι κι αυτή η ρημάδα η ψυχολογία, αυτό το βάρος και το άγχος που σε θέλει οπωσδήποτε πρωταθλητή Ευρώπης ή κόσμου. Και σε καταδικάζει όταν χάνεις στην παράταση, σε δικό σου παιχνίδι από την εξαιρετική Κροατία του Μόντριτς το 2018, ενώ είσαι ένα βήμα από το τελικό του Μουντιάλ, ή όταν μέσα στην έδρα σου στο παίρνει η Ιταλία στα πέναλτι, ή ακόμα και όταν το 1996 πετυχαίνεις τους Γερμανούς στα ημιτελικά και σε βγάζουν έξω στα... πέναλτι επίσης. Διοργανώσεις που πραγματικά η αγγλική μηχανή έχει εξαιρετική ομάδα, έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο αλλά της έλειπε το βάθος στον πάγκο της.
Το φάουλ του Τριπιερ στον ημιτελικό με την Κροατία και το ψαλίδι του Μπέλιγχαμ φέτος νομίζω πως δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Είναι η πρώτη φορά που πανηγύρισα τόσο για μια "ξένη" ομάδα. Δεν είναι η εθνική Ελλάδος, δεν είναι η Τότεναμ που υποστηρίζω από το 2008, δεν είναι καν η ελληνική ομάδα που υποστηρίζω από μικρός. Είναι μια εθνική την οποία δεν έχω ουσιαστικό λόγο να υποστηρίζω πλην της αγάπης για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Είμαι ο μόνος; Προφανώς και δεν είμαι. Και ξέρω πολλούς, και βλέπω πολλούς που υποστηρίζουν Αγγλία αλλά δεν το δηλώνουν και πολύ καθαρά και περιορίζονται σε φράσεις τύπου "μου αρέσουν και οι Δανοί" αν είναι Euro, "θέλω τον Μέσι να το σηκώσει" αν είναι παγκόσμιο όπως σπεύδουν να πουν.
Εγώ πάντως, αν στις διοργανώσεις είναι η Αγγλία, υποστηρίζω μόνο αυτή. Κανέναν άλλον. Και ευτυχώς, τώρα τελευταία έχω κάποιον να υποστηρίζω μέχρι το τέλος του τουρνουά. Πάμε όμως και στο σήμερα: στο Euro 2020 (που έγινε το '21) η Αγγλία είχε παίξει πολύ καλό ποδόσφαιρο από τους ομίλους και μετά και θεωρώ πως άξιζε τον τίτλο. Φέτος όμως, είναι προβληματική. Στους ομίλους άφαντη και βαρετή, με τη Σλοβακία μας λαχτάρισε αλλά δούλεψε στο τέλος, με τη Ελβετία μέτρια προς καλή και με την Ολλανδία εξαιρετική για ένα ημίχρονο και καλή για 12λεπτά στο δεύτερο. Έφτασαν όμως όλα τα παραπάνω για να πάει τελικό και να αντιμετωπίσει την αντικειμενικά καλύτερη ομάδα του τουρνουά.
Δεν ξέρω αν θα το πάρουμε φίλοι συν-αγγλόφιλοι. Η Ισπανία έχει πολύ ταλέντο, παίζει γρήγορο και επιθετικό ποδόσφαιρο και φοβάμαι ότι θα μας δημιουργήσει προβλήματα. Η εθνική που υποστηρίζουμε λόγω απουσίας της Ελλάδας έχει σαφώς καλύτερη ομάδα και πολύ μεγαλύτερη ποιότητα από τους Ίβηρες, αλλά φαίνεται να... χωλαίνει. Βέβαια είναι ένα παιχνίδι, είναι ένας τελικός και πότε δεν ξέρεις: υπάρχει η περίπτωση να μιλήσει η εμπειρία, το ταλέντο και η χρόνια δεμένη ομάδα με ίδιο προπονητή, αλλά υπάρχει περίπτωση να μιλήσει και το ταλέντο των Ισπανών, τα νιάτα και η ορμή τους. Θα ξέρουμε τη Δευτέρα. Από σήμερα Παρασκευή όμως, ξέρω τι υποστηρίζουμε... Και είμαστε πολλοί και δε χρειάζεται να κρυβόμαστε. Το χρωστάει το ποδόσφαιρο στην Αγγλία, ας το πάρει στη χειρότερη εμφάνιση της σε τελικούς Euro.
Οπότε, ετοιμαστείτε την Κυριακή...
Για τον Beckham, τον Rooney, τον Shearer και τόσους άλλους θρύλους του ποδοσφαίρου
Για τον Κέιν που δε γίνεται να κλείσει τέτοια καριέρα χωρίς τίτλο
Για τον Σάκα που πέσανε να τον φάνε όλοι οι ειδικοί που έχουν δει γήπεδο μόνο στο Playstation
Για τον Μπέλιγχαμ που βάζει ψαλιδάκι στο 95'
Για τον Walker που στα 35 του τρέχει σαν 19χρονος
Για τον Μέϊνου που είναι αθόρυβος
Για τον Γουότκινς που χρειάστηκε μια επαφή για να βάλει γκολ
Για τον Φόντεν που είναι "άτυχος" αλλά κάνει δουλειά
Για τον Southgate που είναι "ηθοποιός" και "κλόουν" αλλά και ο πιο επιτυχημένος προπονητής εθνικής τα τελευταία 8 χρόνια
Για όλα αυτά τα "παραλίγο" τόσα χρόνια
Για όλες τις διαδικασίες πέναλτι που δεν πήγαν όπως θέλαμε
Για όλους εμάς, σε όλον τον πλανήτη, που υποστηρίζουμε Αγγλία κι ας μην έχουμε πάει ποτέ εκεί
Για το ίδιο το ποδόσφαιρο που δημιουργήθηκε στην εν λόγω χώρα
IT IS COMING HOME!
Δημοσίευση σχολίου